Handige tip voor schrijvers

De vliegen op de vensterbank wachten al dagenlang op een fatsoenlijke begrafenis.

Mooie beginzin, denk ik, terwijl ik met een doekje en een fles schoonmaakmiddel door het huis ren. Zal je altijd zien, de wekelijkse opfrisbeurt staat op de agenda en net nu voel ik het begin van een roman opkomen.

Met een armzwaai veeg ik de vliegen van de vensterbank. Als kleine helikopters storten ze op de houten vloer. Zal ik het verhaal een maatschappelijke wending geven? Iets met een oorlog? Of moet het meer gaan over vrouwelijke topcarrières. Over dat we, net als de vliegen, altijd daar willen zijn waar het gras groener is en ons dan te pletter slaan tegen een glazen plafond. Nee, niet iets feministisch. Geen metafoor.

Ik lig op m’n rug en ik zwabber een beetje met het doekje onder de bank. Gewoon een lekker basic verhaal misschien? Het boek hoeft niet meteen stof op te laten waaien in de media. Ik sla de doek uit in de tuin, waar de Amerikaanse sering druk bezocht wordt door lokale bijen. Het verhaal moet schuren en steken, iets met haken en ogen en een venijnige angel aan het eind.

Op de vensterbank in de slaapkamer ligt een nieuw lijk. Een mooi donkergroen exemplaar. De pootjes in genade omhoog, het lijf nog glanzend. Eigenlijk zou hij een laatste eerbetoon moeten krijgen. Een klein houten kruisje van lucifers en een rozenblad als grafkrans. Een mooi detail voor het boek.

Tijdens het eentonige zoemen van de stofzuiger volgen de ideeën en de zinnen elkaar op. En als de keukenvloer tenslotte glanst in de middagzon heb ik mijn verhaal rond. Het ruikt overal naar lelietjes van dalen. Een nieuwe generatie insecten vliegt nieuwsgierig naar binnen, een ongewis einde tegemoet. Ik maak een cappuccino voor mezelf en zet mijn laptop aan.
Verhaallijn, personages, einde. Ik zag het tijdens het schoonmaken allemaal voor me. Zelfs het genre. Het wordt een thriller. Een bestseller (of eigenlijk een beestseller ).
Nu alleen nog even opschrijven.
Ik begin: De vliegen op de vensterbank wachten al dagenlang op een fatsoenlijke begrafenis…

Mijn handen stokken boven het toetsenbord en mijn gedachten slaan dood tegen het witte scherm. Wat had ik nou net bedacht? Hoe ging het verder?
Eh… tja… nog maar een cappuccino dan.

Moraal van het verhaal en tevens de handige tip die in de titel beloofd wordt: doe net als ik, want blijkt je verhaal toch niet zo levensvatbaar als je dacht, dan heb je altijd nog een schoon huis.