Na de gebeurtenissen in Brussel had ik behoefte om me onder de dekens te verstoppen en er niet meer onder vandaan te komen. Ik werd gegrepen door een onrust die zich manifesteerde in mijn keel. Ik kon het fysiek voelen. Daardoor kon ik niet meer nadenken, niet meer lezen, geen muziek meer luisteren en al helemaal niet meer werken. Ik deed het enige waar ik nog toe in staat was: slapen. Gek genoeg lukte dat aardig. Maar meer zoals een kind zijn handen voor zijn ogen doet om de heks niet te zien. Lees verder
